Η Ανάλυση των Οικονομικών Καταστάσεων και η Ερμηνεία τους

ΓΕΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

Οι περισσότερες επιχειρησιακές αποφάσεις προβλέπουν τις εκτιμήσεις που πρέπει να γίνουν από τα μελλοντικά γεγονότα και τις σχετικές εισπράξεις. Οι πληροφορίες για τις προηγούμενες δραστηριότητες και τα αποτελέσματα μπορούν να είναι εξαιρετικά χρήσιμες στην παραγωγή τέτοιων εκτιμήσεων. Αυτές οι πληροφορίες μπορούν να ληφθούν από ποικίλες πηγές, π.χ. στατιστικές υπηρεσίες όπως η Κεντρική Στατιστική Υπηρεσία και το Κέντρο Inter Firm Com­parison, ο Οικονομικός Τύπος, εκθέσεις από εμπορικές αντιπροσωπείες, τις συνεδριάσεις με τους πελάτες ή τη διαχείριση και τους ετήσιους απολογισμούς. Η Διαχείριση, φυσικά, θα έχει πρόσβαση στους λεπτομερείς διοικητικούς απολογισμούς καθώς επίσης και τους δημοσιευμένους απολογισμούς.

Αυτό το τμήμα ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ανάλυση και την ερμηνεία των προηγούμενων πληροφοριών λογιστικής, ώστε να βοηθήσει στην πρόβλεψη των μελλοντικών γεγονότων. Για να προβλέψει, η σύγκριση είναι απαραίτητη, και η οικονομική ανάλυση περιλαμβάνει συχνά τις συγκρίσεις των μεταβαλλόμενων οικονομικών όρων, τις συγκρίσεις των βιομηχανιών, τις συγκρίσεις των εταιριών μέσα σε μια βιομηχανία και τις συγκρίσεις των αριθμών για μια ιδιαίτερη εταιρία κατά τη διάρκεια του χρόνου. Η χρήση των αναλογιών σε συγκριτική βάση μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμη, και η πλειοψηφία αυτού του τμήματος ενδιαφέρεται για τον υπολογισμό και τη χρήση τους.

Δεδομένου ότι ο στόχος της οικονομικής ανάλυσης είναι να βοηθήσει στην αξιολόγηση των μελλοντικών γεγονότων είναι σαφές ότι μια ανάλυση πρέπει να επικεντρωθεί σε δύο περιοχές,

1. Πρέπει να ενδιαφερθεί για τον προσδιορισμό των τάσεων και των σχέσεων, κατά τη διάρκεια του χρόνου, μεταξύ των εταιριών ή/και μεταξύ των βιομηχανιών.
2. Πρέπει να προσδιορίσει σαφώς οποιεσδήποτε σημαντικές αλλαγές που έχουν εμφανιστεί ή είναι πιθανό να εμφανιστούν και θα ακύρωναν τις βασισμένες προβλέψεις στις προηγούμενες τάσεις.

Στην ανάλυση μιας ιδιαίτερου οργάνωσης ή ενός μέρους ενός οργανισμού, μια γενική στρατηγική είναι απαραίτητη και μια συστηματική προσέγγιση είναι ουσιαστική. Οι δύο παράγοντες που αναφέρονται ανωτέρω σαφώς πρέπει να ληφθούν υπόψη, αλλά οι έκτοτε λεπτομερείς μέθοδοι ανάλυσης ποικίλλουν κάπως. Εντούτοις, οποιαδήποτε ανάλυση θα περιελάμβανε τη λεπτομερή ανάλυση:

1. Δήλωση κέρδους και ζημίας.
2. Ισολογισμός.
3. Κατάσταση Ταμειακής Ροής

Η ΔΗΛΩΣΗ ΚΕΡΔΟΥΣ ΚΑΙ ΖΗΜΙΑΣ

Μια εξέταση της δήλωσης κέρδους και ζημίας είναι ουσιαστική και θα περιελάμβανε κανονικά, τέτοια πράγματα όπως:

1. Επίπεδο πωλήσεων.
2. Κατανομές πωλήσεων ανά προϊόν ή/και περιοχή.
3. Ακαθάριστα περιθώρια.
4. Σχετικά ποσοστά των διάφορων υπερυψωμένων ειδών δαπανών.
5. Ποσά που ξοδεύονται στην έρευνα και την ανάπτυξη.
6. Απόσβεση και σχετικές πολιτικές.
7. Μη επαναλαμβανόμενα ή ασυνήθιστα στοιχεία.
8. Συνεισφορές από τις μακροχρόνιες διαδικασίες.

Ο στόχος πρέπει να είναι να προσδιοριστούν οι τάσεις όσον αφορά το εισόδημα, να αξιολογηθεί η σχετική σημασία των διαφορετικών εισοδημάτων/ δαπανών όσον αφορά τη γενική αποδοτικότητα και να απομονωθούν οποιοιδήποτε παράγοντες πρόκειται να δείξουν μια αλλαγή στις περιστάσεις. Αυτός ο τελευταίος στόχος απαιτεί μια σαφή κατανόηση της φύσης των διαφορετικών τύπων εσόδων και εξόδων, και οι απαντήσεις πρέπει να βρεθούν στις ακόλουθες ερωτήσεις, εάν είναι δυνατόν. Ποια είναι τα σχέδια συμπεριφοράς δαπανών της οργάνωσης; Ποιες δαπάνες καθορίζονται, οι οποίες είναι μεταβλητές; Είναι οποιεσδήποτε δαπάνες ικανές για αναβολή στις πιο πρόσφατες περιόδους; Μπορούν οποιεσδήποτε δαπάνες να μειωθούν ή να αποβληθούν εάν η επιχείρηση αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες; Άλλες περιοχές στις οποίες οι ερωτήσεις πρέπει να υποβληθούν περιλαμβάνουν:

1. Σταθερότητα της οικονομίας ή της βιομηχανίας.
2. Το ποσοστό αλλαγής της τεχνολογίας στη βιομηχανία.
3. Τρέχων και πιθανός ανταγωνισμός από τις εσωτερικές και ξένες επιχειρήσεις.
4. Προηγούμενη και πιθανή ερευνητική αποτελεσματικότητα.
5. Διοικητική στάση απέναντι στην έρευνα και την ανάπτυξη.
6. Η παρούσα επένδυση στις εγκαταστάσεις και τα μηχανήματα και τις μελλοντικές ανάγκες επένδυσης.
7. Τρέχουσες και πιθανές σχέσεις εργασίας.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες έχουν μια σημαντική επιρροή στη μελλοντική αποδοτικότητα, αλλά οι απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις δεν θα βρεθούν κανονικά στις δημοσιευμένες οικονομικές καταστάσεις. Ο αναλυτής θα πρέπει να κοιτάξει βαθύτερα για να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις. Αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη στα πιο πρόσφατα τμήματα για να αποτρέψει την εντύπωση ότι όλες οι σχετικές πληροφορίες μπορούν να ληφθούν από τις οικονομικές καταστάσεις. Τα τελευταία είναι ένα απαραίτητο μέρος της ανάλυσης αλλά δεν είναι από μόνα τους ικανοποιητικά.

Ο ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Η εξέταση του ισολογισμού εστιάζει συνήθως κυρίως στο κεφάλαιο κίνησης και την δομή κεφαλαίου, αν και μια ανάλυση των πάγιων ενεργητικών και των αλλαγών μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη. Οι ερωτήσεις θα πρέπει να υποβληθούν για τα επίπεδα κεφαλαίου κίνησης που κρατιούνται κατά τη διάρκεια του χρόνου. Πώς τέτοια επίπεδα συγκρίνονται με άλλες οργανώσεις στην ίδια γραμμή επιχείρησης; Έχουν αλλάξει σημαντικά κατά τη διάρκεια του χρόνου; Έχουν συμβαδίσει με τον πληθωρισμό ή/και την ανάπτυξη της μεμονωμένης οργάνωσης; Η σχέση μεταξύ του κεφαλαίου και του χρέους απαιτεί την προσεκτική ανάλυση. Τα υψηλά επίπεδα χρέους (καλούμενα ως η μεγάλη εμπλοκή) έχουν και τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα τους ανάλογα με τη σχέση μεταξύ της αποδοτικότητας της επιχείρησης και του ενδιαφέροντος πλήρωσης του χρέους. Η σύγκριση των αριθμών μιας μεμονωμένης επιχείρησης με έναν μέσο όρο μιας βιομηχανίας είναι πιθανό να παρέχει τα ενδιαφέροντα μαθήματα. Η ανάλυση του ισολογισμού πρέπει επίσης να δώσει έμφαση στο χρέος που προβλέπεται για την επιστροφή στο εγγύς μέλλον, και στρέφει την προσοχή του στο πρόβλημα (αναχρηματοδότησης) του χρέους. Ο ισολογισμός, με την παροχή των πληροφοριών (αν και ατελείς πληροφορίες) για τα πάγια ενεργητικά, παρέχει κάτι σαν οδηγό στην κύρια επένδυση μιας μεμονωμένης οργάνωσης, και στις μελλοντικές ανάγκες της κύριας επένδυσής της.

ΤΑΜΕΙΑΚΗ ΡΟΗ

Η έμφαση της δήλωσης κεφαλαίων είναι στη ρευστότητα, όπως τονίστηκε στο τελευταίο κεφάλαιο. Τα πλεονεκτήματα και οι χρήσεις μιας τέτοιας δήλωσης έχουν εξεταστεί ήδη, αλλά πρέπει να αναγνωριστεί ότι μια ανάλυση της ρευστότητας παραμένει ένα ουσιαστικό μέρος της οικονομικής ανάλυσης. Άλλη μια φορά οι τάσεις και τα ασυνήθιστα στοιχεία πρέπει να απομονωθούν. Οι τάσεις αφορούν συνήθως τα σχέδια της απόκτησης πάγιων ενεργητικών, των επιπέδων κεφαλαίου κίνησης και των πληρωμών μερισμάτων. Η αύξηση και η επιστροφή του χρέους τείνουν να είναι λιγότερο κανονικές, ιδιαίτερα όπου τα μεγάλα ποσά περιλαμβάνονται. Τα νέα ζητήματα των μετοχών, ή η εξαγορά των προτιμητέων μετοχών, τείνουν να είναι πιο κοινά. Η ανάλυση αυτού του τύπου πρέπει να επιτρέψει στις πολύ καλές εκτιμήσεις των μελλοντικών ροών μετρητών για να γίνει, δεδομένου ότι οι κανονικές ροές μπορούν να είναι σαφής και να περιλαμβάνουν τις μελλοντικές εκτιμήσεις ενώ τα ασυνήθιστα στοιχεία, αν και προσδιορίζονται σαφώς, δεν θα επαναλαμβάνονται κανονικά και είναι επομένως λιγότερο πιθανό να χρειαστούν συνυπολογισμό.

Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΟΔΕΙΚΤΩΝ

Έχει φανεί ότι πολλές ερωτήσεις πρέπει να απαντηθούν σε μια πλήρη οικονομική ανάλυση, και για άλλη μια φορά μια συστηματική προσέγγιση απαιτείται. Στην πράξη, οι περισσότερες αναλύσεις περιλαμβάνουν τον υπολογισμό διάφορων αναλογιών που συγκεντρώνονται στα βασικά ζητήματα ή τις περιοχές σχετικά με μια οργάνωση. Οι κύριες περιοχές για τις οποίες οι αναλογίες υπολογίζονται είναι:

1. Αποδοτικότητα και χρησιμότητα ενεργητικού.
2. Μακροπρόθεσμη δομή κεφαλαίου.
3. Κεφάλαιο ρευστότητας και κίνησης.
4. Ασφάλεια.
5. Υπάλληλοι.
6. Σταθερά μερίδια.

Οι λεπτομερείς αναλογίες εξετάζονται στο επόμενο τμήμα. Λέγοντας αυτό, πρέπει να αναγνωριστεί ότι πολλές από τις ερωτήσεις που τίθενται απλά δεν μπορούν να απαντηθούν από τις δημοσιευμένες οικονομικές καταστάσεις μόνο. Στην πράξη, οι αναλυτές επένδυσης τείνουν να επικεντρωθούν σε ιδιαίτερες βιομηχανίες ή σε τύπους επιχειρήσεων, ενισχύοντας κατά συνέπεια τις ειδικές γνώσεις που τους δίνουν μια καλύτερη πιθανότητα να απαντήσουν στις κατάλληλες ερωτήσεις. Η διαχείριση μιας οργάνωσης είναι συχνά σε παρόμοια θέση, εάν μπορεί να είναι αρκετά αντικειμενική. Μια λιγότερο περίπλοκη ανάλυση, ενώ είναι ακόμα χρήσιμη στην εστίαση του ιδιαίτερου προβλήματος, συχνά αποτυγχάνει να δώσει οποιεσδήποτε πραγματικά σαφείς απαντήσεις. Αυτό ισχύει βεβαίως όπου μια ανάλυση είναι βασισμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στους αριθμοδείκτες. Αυτή είναι χαρακτηριστικά η περίπτωση στις εξετάσεις, όπου οι σπουδαστές έχουν τις ανεπαρκείς βασικές πληροφορίες για να δώσουν μια πραγματική απάντηση στις ερωτήσεις. Ο εξεταστής ενδιαφέρεται συνήθως για την προσέγγιση που χρησιμοποιείται και ψάχνει μια συστηματική χρήση των αριθμοδεικτών παρά για τις σαφείς απαντήσεις. Η φιλελεύθερη χρήση του υποτιθέμενου υποβάθρου βοηθά συχνά τις απαντήσεις να φανούν πιο εύλογες.

Αριθμοδείκτες Αποδοτικότητας και χρησιμότητας ενεργητικού

Αριθμοδείκτης επιστροφής στην επένδυση

Αυτή η αναλογία αφορά τις επιστροφές στο ποσό που επενδύεται. Μπορεί να υπολογιστεί και να ερμηνευθεί με ποικίλους τρόπους, δύο από τους πιο συνηθισμένους δίνονται κατωτέρω:

1. Επιστροφή στα λειτουργικά στοιχεία του ενεργητικού

Αυτή η αναλογία είναι μια από την πιο χρήσιμες για τις διεταιρικές συγκρίσεις της λειτουργούσας αποδοτικότητας. Υπολογίζεται ως εξής:

                       Λειτουργούν κέρδος

                                                               Χ 100

Μέσος όρος λειτουργικών στοιχείων ενεργητικού

Το λειτουργούν κέρδος λαμβάνεται πριν από τον τόκο και τους φόρους. Το μη επαναλαμβανόμενο εισόδημα αποκλείεται συνήθως από αυτόν τον υπολογισμό.

2. Επιστροφή στους σταθερούς μετόχους

Αυτή η αναλογία μετρά την αποδοτικότητα/τις επιστροφές από την άποψη του σταθερού μετόχου. Υπολογίζεται ως εξής:

Καθαρό κέρδος μετά από τον φόρο και τα μερίσματα

                                                                                   Χ 100

Μέσο μετοχικό κεφάλαιο των σταθερών μετόχων

Αυτή η αναλογία παρέχει ένα μέτρο της επιστροφής ποσοστού στην επένδυση που γίνεται από τους ιδιοκτήτες, η οποία παρέχει στη συνέχεια μια βάση για τη σύγκριση με τις εναλλακτικές χρήσεις των κεφαλαίων των μετόχων (π.χ. κυβερνητικά αποθέματα, χρεόγραφα επιχείρησης, άλλες μετοχές, κ.λπ.).

Η επιστροφή στην επένδυση εκφράζεται ως ποσοστό. Γενικά όσο υψηλότερη η επιστροφή τόσο καλύτερα. Το ποσοστό επιστροφής στην επένδυση εξαρτάται από δύο παράγοντες, το μέγεθος του περιθωρίου καθαρού κέρδους και η αποδοτικότητα της χρήσης του ενεργητικού, ήτοι.

                                                           Λειτουργούν κέρδος

Επιστροφή στα προτερήματα =                                                            Χ 100 =

                               Μέσος όρος λειτουργικών στοιχείων ενεργητικού

Λειτουργούν κέρδος Χ 100                                    Πωλήσεις

                                                        Χ

              Πωλήσεις                  Μέσος όρος λειτουργικών στοιχείων ενεργητικού

Η πρώτη αυτών των υποδιαιρέσεων, ήτοι:

    Λειτουργούν κέρδος

                                               Χ100

          Πωλήσεις

αναφέρεται ως περιθώριο καθαρού κέρδους. Δείχνει τη δυνατότητα μιας επιχείρησης να παραγάγει τα κέρδη από τις πωλήσεις.

Η δεύτερη υποδιαίρεση, ήτοι:

                                 Πωλήσεις

Μέσος όρος λειτουργικών στοιχείων ενεργητικού

αναφέρεται ως κύκλος εργασιών ενεργητικού. Μετρά τη δυνατότητα μιας επιχείρησης να παραγάγει τις πωλήσεις από τα λειτουργικά στοιχεία του ενεργητικού της.

Πρέπει να αναγνωριστεί ότι οι αριθμοί για τις τελευταίες δύο αναλογίες θα ποικίλουν σημαντικά από βιομηχανία σε βιομηχανία. Τα υψηλά περιθώρια συνδέονται συχνά με το χαμηλό κύκλο εργασιών ενεργητικού και αντίστροφα.

Παράδειγμα

Υπεραγορά: Περιθώριο καθαρού κέρδους 2%

Κύκλος εργασιών ενεργητικού, 12,5 φορές ετησίως

Επιστροφή στην επένδυση 25%

Κατάστημα κοσμημάτων: Περιθώριο καθαρού κέρδους 50%

Κύκλος εργασιών ενεργητικού, μία φορά κάθε δύο έτη

Επιστροφή στην επένδυση 25%

Και το περιθώριο καθαρού κέρδους και ο κύκλος εργασιών ενεργητικού μπορούν να υποδιαιρεθούν περαιτέρω όπως θεωρείται απαραίτητο. Όλοι οι τύποι δαπανών μπορούν να εκφραστούν ως ποσοστό των πωλήσεων, όπως υποδεικνύονται κατωτέρω.

Άμεσα υλικά                                                    30%

Άμεση εργασία                                               30%

Έμμεση εργασία                                             10%

Διοίκηση                                                           10%

Πώληση και διανομή                                      10%

Καθαρό κέρδος                                              10%

Πωλήσεις                                                        100%

Οι διεταιρικές συγκρίσεις, ιδιαίτερα όταν περιλαμβάνονται οι αποδοτικές επιχειρήσεις, πρέπει να επιτρέψουν την απομόνωση των σημαντικών διαφορών στις δαπάνες μεταξύ των επιχειρήσεων. Η διαχείριση πρέπει να αποφασίσει αυτό που είναι να γίνει για να βελτιώσει οποιεσδήποτε περιοχές που εμφανίζονται να είναι χειρότερες απ’ ότι σε άλλες επιχειρήσεις.

Οι πωλήσεις μπορούν να αφορούν οποιοδήποτε ιδιαίτερο στοιχείο του ενεργητικού παρά το ενεργητικό στο σύνολό του. Ως εκ τούτου ο κύκλος εργασιών ενεργητικού μπορεί να υποδιαιρεθεί σε:

Πωλήσεις/πάγια ενεργητικά

Πωλήσεις /κυκλοφορούν ενεργητικά

ή περαιτέρω υποδιαιρεμένος σε:

Πωλήσεις/μεμονωμένοι τύποι στοιχείων ενεργητικού όπως απαιτείται.

Οι διεταιρικές συγκρίσεις αυτού του τύπου πρέπει να τονίσουν  τις ιδιαίτερες διαφορές στην αποδοτικότητα της χρήσης των προτερημάτων και κατά συνέπεια να επιτρέψουν στη διαχείριση να επικεντρωθεί σε εκείνες τις περιοχές που είναι οι σημαντικότερες.

Ένα χρήσιμο μέτρο της έντασης κεφαλαίου παρέχεται από τον αριθμοδείκτη:

Πάγιο Ενεργητικό

Ενεργητικό

Αυτή η αναλογία δείχνει το ποσοστό των συνολικών στοιχείων ενεργητικού που λαμβάνονται από τα πάγια ενεργητικά. Όσο υψηλότερη η αναλογία τόσο υψηλότερη η ένταση κεφαλαίου. Οι κατασκευαστικές εταιρίες είναι πιθανό να έχουν τις μάλλον υψηλότερες αναλογίες από τις ανησυχίες εμπορικών συναλλαγών.

Αυτό που είναι γνωστό ως κοινού μεγέθους ισολογισμός μπορεί επίσης να είναι χρήσιμο για την σύγκριση συγγενικών στοιχείων ενεργητικού και την ένταση κεφαλαίου. Όλα τα στοιχεία στον ισολογισμό εκφράζονται ως ποσοστά του συνολικού ενεργητικού ή των στοιχείων του παθητικού. Μια σύγκριση των ποσοστών για διαφορετικές εταιρίες, ή για την ίδια εταιρία κατά τη διάρκεια του χρόνου, μπορεί να προσδιορίσει τις περιοχές που χρειάζονται περαιτέρω λεπτομερή έρευνα.

Οι αναλογίες αποδοτικότητας και χρησιμότητας ενεργητικού συνοψίζονται στο σχ. 13.

ΑΡΙΘΜΟΔΕΙΚΤΕΣ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΗΣ ΔΟΜΗΣΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Η κύρια αναλογία που υπολογίζεται σε αυτήν την περιοχή είναι γνωστή ως αναλογία χρέους/μετοχικού κεφαλαίου Αυτός ο αριθμοδείκτης ενδιαφέρεται για την καθιέρωση της σχέσης μεταξύ της εξωτερικής και εσωτερικής μακροπρόθεσμης χρηματοδότησης. Η χρήση του μακροπρόθεσμου χρέους στην δόμηση κεφαλαίου έχει και τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της, και στην πράξη το επίπεδο χρέους που πραγματικά υπάρχει είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας εξισορρόπησης.

Το κύριο πλεονέκτημα του χρέους είναι ότι παρέχει μια ευκαιρία για μεγαλύτερες επιστροφές στους μετόχους χωρίς την ανάγκη να παρασχεθούν τα μεγαλύτερα ποσά κεφαλαίου. Εάν μια επιχείρηση μπορεί να δανειστεί τα κεφάλαια σε ένα προκαθορισμένο ποσοστό ενδιαφέροντος, αλλά να χρησιμοποιήσει αυτά τα κεφάλαια στην επιχείρηση για να λάβει μια μεγαλύτερη επιστροφή, το σύνολο του πρόσθετου οφέλους αυξάνει στους σταθερούς μετόχους. Όσα περισσότερα κεφάλαια δανειστούν, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανές επιστροφές στους σταθερούς μετόχους.

Παράδειγμα Η επιχείρηση Α υπολογίζει ότι μπορεί να κερδίσει 20% επιστροφή  στο λειτουργικό ενεργητικό και μπορεί να δανειστεί κεφάλαια κατά 10%. Σκοπεύει να επενδύσει συνολικά £100000 στο λειτουργικό ενεργητικό και η διαχείριση εξετάζει τα σχετικά ποσοστά του μετοχικού κεφαλαίου και των δανεισμένων κεφαλαίων/χρεών που πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Ποιες είναι οι επιστροφές στους μετόχους εάν:

1. Όλες οι δαπάνες μεταφερθούν στο μετοχικό κεφάλαιο (μηδέν χρέος).
2. 50% των δαπανών είναι χρέος που χρηματοδοτείται.
3. 80% των δαπανών είναι χρέος που χρηματοδοτείται.

Οι επιστροφές συνοψίζονται παρακάτω:

                                     Μηδέν χρέος  50% χρέος    80% χρέος

Από αυτό φαίνεται ότι τα πιο υψηλά επίπεδα χρέους μπορούν να παρέχουν τις σημαντικά υψηλότερες επιστροφές για τους σταθερούς μετόχους. Έχοντας πει αυτό, το χρέος έχει ορισμένα μειονεκτήματα. Εάν οι επιστροφές στα στοιχεία του ενεργητικού μειώνονται σημαντικά, ή το ενδιαφέρον στα χρέη αυξάνεται, οι επιστροφές των μετόχων υπόκεινται διακυμάνσεις, όσο μεγαλύτερο είναι το επίπεδο χρέους που κρατιέται. Ο λόγος είναι απλά ότι το ενδιαφέρον πρέπει να πληρωθεί ανεξάρτητα από το επίπεδο κερδών (ή ζημιών) ενώ τα μερίσματα όχι. Για να επεξηγήσει αυτό το σημείο το ανωτέρω παράδειγμα επαναλαμβάνεται κατωτέρω, υποθέτοντας:

1. Επιστροφή στα στοιχεία του ενεργητικού που μειώνονται σε 12%

2. Επιστροφή στα στοιχεία του ενεργητικού που μειώνονται σε 5%

                             Μηδέν χρέος         50% χρέος           80% χρέος

100000 5%500000

20000

-15%

Σαφώς, η δυνατότητα των μειώσεων στο εμπόριο, ή οι αυξήσεις στο ενδιαφέρον, πρέπει να αναγνωριστούν. Το υψηλό χρέος έχει συνδεθεί με τον υψηλό κίνδυνο απώλειας. Κατά συνέπεια το πραγματικό επίπεδο χρέους που κρατιέται είναι  ¶κάτι μιας ανταλλαγής μεταξύ της επιστροφής και του κινδύνου. ¶  Ο υπολογισμός μιας αναλογίας χρέους/μετοχικού κεφαλαίου παρέχει ένα μέτρο αυτής της ανταλλαγής. ¶Η σύγκριση με τις αναλογίες χρέους/μετοχικού κεφαλαίου για άλλες εταιρίες πρέπει να βοηθήσει στην αξιολόγηση της αποδοτικότητας της μακροπρόθεσμης χρηματοδότησης για μια ιδιαίτερη εταιρία.

Στα ανωτέρω παραδείγματα μπορεί να φανεί ότι η μέγιστη απόκλιση στις επιστροφές στους μετόχους, για μια δεδομένη αλλαγή  στη λειτουργούσα αποδοτικότητα, εμφανίστηκε όπου το επίπεδο χρέους ήταν  μέγιστο. ¶Η σχέση μεταξύ του χρέους και του μετοχικού κεφαλαίου αναφέρεται συχνά ως γρανάζια ή μόχλευση. ¶  Μια επιχείρηση με μόχλευση είναι με  μικρό ποσοστό χρέους. ¶Μια επιχείρηση με υψηλή μόχλευση είναι μια με μεγάλο μέρος χρέους. ¶Η λογική για αυτούς τους όρους μπορεί να φανεί από την εξέταση των σχέσεων και των αποκλίσεων στις επιστροφές που δίνονται ανωτέρω.

Η αναλογία χρέους/μετοχικού κεφαλαίου μπορεί να υπολογιστεί με διάφορους τρόπους,  δύο από τους πιο κοινούς δίνονται κατωτέρω:

                   Μακροπρόθεσμο Χρέος

                                                                                           Χ100

  Μακροπρόθεσμο Χρέος συν Μετοχικό Κεφάλαιο

         Μακροπρόθεσμο Χρέος

                                                                                           Χ100

          Μετοχικό Κεφάλαιο

Η προσοχή πρέπει να ληφθεί στην παραγωγή των συγκρίσεων για να εξασφαλίσει συγκρισιμότητα των αναλογιών. ¶Οι αναλογίες χρέους/μετοχικού κεφαλαίου αναφέρονται μερικές φορές στο συνολικό χρέος, παρά το απλά μακροπρόθεσμο χρέος, με συνέπεια τις αναλογίες όπως:

Συνολικά Χρέη

Μετοχικό Κεφάλαιο σύν Συνολικά Χρέη

Κεφάλαιο Ρευστότητας και Κίνησης

Μια εκτίμηση του κεφαλαίου ρευστότητας και κίνησης είναι χρήσιμη  στη διαχείριση όχι μόνο για τις εσωτερικές αξιολογήσεις της, αλλά και για τις αξιολογήσεις της πιστωτικής αξίας για τους πελάτες. ¶Οι αναλογίες που χρησιμοποιούνται συνήθως είναι οι ακόλουθες:

Τρέχων Αριθμοδείκτες

   Κυκλοφορούν Ενεργητικό

     Τρέχων Χρέη

Αυτή η αναλογία ενδιαφέρεται για την αξιολόγηση της δυνατότητας μιας οργάνωσης να εκπληρώσει τις βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις της. ¶Τα τρέχοντα στοιχεία του ενεργητικού πρέπει να είναι επαρκή για να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις, έτσι η αναλογία πρέπει να είναι αρκετά υψηλή για την ασφάλεια. ¶Εντούτοις, τα υψηλά τρέχοντα  στοιχεία ενεργητικού δεν οδηγούν κανονικά στα υψηλά κέρδη από μόνα τους, έτσι  η συνηθισμένη ανταλλαγή μεταξύ του κινδύνου και της επιστροφής υπάρχει.

Αριθμοδείκτες Ρευστότητας ή κρίσιμοι αριθμοδείκτες

Κυκλοφορούν Ενεργητικό μείον αποθέματα

               Τρέχοντα Χρέη

Αυτός ο αριθμοδείκτης ενδιαφέρεται επίσης για τη βραχυπρόθεσμη ρευστότητα. ¶Από μία άποψη είναι ένα πιο κατάλληλο μέτρο δεδομένου ότι τα ρευστοποιήσιμα στοιχεία του ενεργητικού αντιπροσωπεύουν την πηγή χρηματοδοτήσεων από την οποία τα τρέχοντα στοιχεία του παθητικού πιθανώς θα συναντηθούν. ¶Για ασφάλεια, τα ρευστοποιήσιμα στοιχεία του ενεργητικού οφείλουν να υπερβούν τα τρέχοντα στοιχεία του παθητικού, έτσι μια αναλογία 1:1 αντιπροσωπεύει ένα θεωρητικό ελάχιστο.

Τζίρος Πελατών

       Πωλήσεις

Μέσος όρος Χρεωστών

Αυτός ο αριθμός μετρά τον αριθμό χρόνων ετησίως που οι χρεώστες αλλάζουν (κατά μέσον όρο). ¶Μπορεί να εκφραστεί ως περίοδος συλλογής χρεωστών.

Μέσος όρος Χρεωστών    

                                              Χ365

Πωλήσεις

Αυτός ο αριθμός μετρά το μέσο αριθμό πίστωσης ημερών που δίνεται στους χρεώστες. ¶Και οι δύο αναλογίες ενδιαφέρονται για το ίδιο πράγμα, δηλαδή αξιολογούν την αποδοτικότητα της συλλογής χρέους. ¶ Οι περίοδοι συλλογής χρέους πρέπει να κρατηθούν όσο πιο χαμηλές γίνεται,  σύμφωνα με τη διατήρηση της καλής θέλησης πελατών. ¶Μια χαμηλή περίοδος συλλογής χρέους είναι ισοδύναμη με έναν υψηλό αριθμό κύκλου εργασιών χρεωστών.

Τζίρος αποθεμάτων

Κόστος Πωληθέντων

Μέσος όρος αποθεμάτων

Αυτός ο αριθμός μετρά τον αριθμό χρόνων ετησίως που το απόθεμα αλλάζει (κατά μέσον όρο). ¶Μπορεί επίσης να εκφραστεί ως μέση περίοδος εκμετάλλευσης αποθεμάτων.

 Μέσος όρος αποθεμάτων

                                                        Χ365

Κόστος Πωληθέντων

Αυτός ο αριθμός μετρά το μέσο αριθμό ημερών για τον οποίο το απόθεμα διατηρείται. ¶

Και οι δύο αναλογίες ενδιαφέρονται για τη μέτρηση της αποδοτικότητας  της χρησιμοποίησης αποθεμάτων. ¶Όσο περισσότερο αλλάξει το απόθεμα σε ένα χρόνο, τόσο αποδοτικότερη μια οργάνωση τείνει να είναι. ¶Όπου  το κόστος των αγαθών που πωλούνται δεν είναι γνωστό είναι αρκετά κοινό  να αντικατασταθούν οι πωλήσεις σε αναλογίες. ¶Οι προκύπτοντες αριθμοί δεν θα είναι  ακριβείς, αλλά μπορούν ακόμα να είναι χρήσιμοι στην απομόνωση των διαφορών κατά τη διάρκεια του χρόνου ή μεταξύ των επιχειρήσεων στην ίδια βιομηχανία.

Τζίρος Πιστωτών

Πιστώσεις

Μέσος όρος Πιστωτών

Αυτός ο αριθμός μετρά τον αριθμό χρόνων ετησίως που οι πιστωτές αλλάζουν. ¶Εναλλακτικά μπορεί να εκφραστεί ως πιστωτική περίοδος.

Μέσος όρος Πιστωτών

                                                Χ365

Πιστώσεις

ΑΣΦΑΛΕΙΑ¶

Διάφορες αναλογίες μπορούν να υπολογιστούν για να παρέχουν μια αξιολόγηση της διαθέσιμης ασφάλειας  για τους πιστωτές, τους δανειστές ή τους μετόχους προτίμησης. ¶Τα εξής είναι τα πιο συνηθισμένα:

¶Ασφάλεια των τρεχόντων στοιχείων του παθητικού

Καθαρό Κέρδος (πχ λιγότερα τρέχοντα χρέη)

Τρέχοντα χρέη

¶

¶Αυτό παρέχει μια ένδειξη της προστασίας που έχουν οι πιστωτές και οι βραχυπρόθεσμοι δανειστές. ¶Όσο υψηλότερη η αναλογία τόσο ασφαλέστερα τα τρέχοντα στοιχεία του παθητικού.

Κάλυψη χρέους  ¶

Καθαρό κέρδος πριν από τους τόκους και τους φόρους

Χρεωστικοί Τόκοι

 ¶

Αυτή η αναλογία παρουσιάζει στον αριθμό χρόνων που το καθαρό κέρδος καλύπτει τους χρεωστικούς τόκους. ¶Όσο υψηλότερη η αναλογία τόσο μεγαλύτερη η ασφάλεια των επιστροφών στους δανειστές.

Κάλυψη μερισμάτων προτίμησης ¶

Καθαρό κέρδος μετά τους φόρους

 Μερίδια προτίμησης

¶

Αυτή η αναλογία παρέχει μια ένδειξη της ασφάλειας των μερισμάτων προτίμησης. ¶Όπως πριν, όσο υψηλότερη η αναλογία τόσο μικρότερη η πιθανότητα να λείπει μερίδιο προτίμησης.

ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ¶

Στην αξιολόγηση μιας οργάνωσης, ιδιαίτερη προσοχή  θα πρέπει να δοθεί στους αριθμούς υπαλλήλων. ¶Οι ερωτήσεις θα πρέπει  να υποβληθούν για την παραγωγικότητα υπαλλήλων και την αποδοτικότητα, τη σχετική ένταση κεφαλαίου των οργανώσεων, των επιπέδων αμοιβής και άλλων παρόμοιων σχέσεων υπαλλήλων. ¶Οι ακόλουθες αναλογίες παρέχουν χρήσιμες ιδέες στην αποδοτικότητα υπαλλήλων.

¶

Παραγωγικότητα Η παραγωγικότητα θεωρείται συχνά να συμπυκνώνεται στην ιδέα της προστιθέμενης αξίας. ¶Η προστιθέμενη αξία είναι η αύξηση στην αξία των προϊόντων μιας επιχείρησης που έχει εμφανιστεί μεταξύ της επιχείρησης που αγοράζει και που πωλεί το προϊόν ή τα συστατικά μέρη του. ¶Διάφοροι αριθμοδείκτες παραγωγικότητας  μπορούν να προετοιμαστούν βασισμένος σε αυτήν την έννοια. ¶Οι δύο σημαντικότερες αναλογίες είναι:

Προστιθέμενη Αξία                                                    Προστιθέμενη Αξία

                                                           ή

Αμοιβή υπαλλήλων                                                   Αριθμός Υπαλλήλων

Η ένταση κεφαλαίου Κάποιο μέτρο της έντασης κεφαλαίου μπορεί να είναι χρήσιμο. ¶Διαφορετικά επίπεδα κύριας επένδυσης στα παραγωγικά στοιχεία ενεργητικού (π.χ. εγκαταστάσεις και μηχανήματα και εξοπλισμός, κ.λπ.) ¶συχνά υπολογίζονται για τις ιδιαίτερες παραλλαγές στην παραγωγή. ¶Τα πιθανά μέτρα είναι:

Παραγωγικά στοιχεία ενεργητικού (πχ εγκαταστάσεις, μηχ/τα)

                            Αριθμός Υπαλλήλων

Μέσος όρος Ενεργητικού

Αμοιβές υπαλλήλων

Όσο υψηλότερη η αναλογία, τόσο πιο υψηλή η ένταση κεφαλαίου είναι στην οργάνωση. ¶

Οι πωλήσεις και η παραγωγή κέρδους Διάφοροι αριθμοδείκτες μπορούν  να υπολογιστούν αφορώντας τους υπαλλήλους στις πωλήσεις ή στα κέρδη. ¶Τα ακόλουθα είναι χαρακτηριστικά:

Πωλήσεις ανά υπάλληλο =

Παραγωγή Πωλήσεων =

Κέρδος ανά υπάλληλο =

Παραγωγή Κέρδους =

¶Αμοιβές Η γνώση των επιπέδων αμοιβών μπορεί να είναι χρήσιμη, ιδιαίτερα για την παραγωγή των συγκρίσεων μεταξύ των εταιριών, δεδομένου ότι τα επίπεδα αμοιβών αποτελούν συχνά τις διαφορές στην ποιότητα του προσωπικού, την παραγωγικότητα και το ηθικό του προσωπικού. ¶Ελλείψει της λεπτομερούς γνώσης τέτοιων επιπέδων, οι προσεγγίσεις μπορούν να γίνουν με την χρήση των αναλογιών όπως: ¶

Αμοιβές υπαλλήλων¶

Αριθμός υπαλλήλων ¶

ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΜΕΤΟΧΕΣ ¶

Διάφοροι αριθμοδείκτες υπολογίζουν ότι δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στις μετοχές, τις τιμές μεριδίου και τα μερίσματα. ¶Αυτοί είναι λιγότερο σημαντικοί από μερικές από τις προηγούμενες αναλογίες που δίνονται για  λόγους διοικητικής λογιστικής (δηλ. για την εσωτερική λήψη απόφασης). ¶Εντούτοις, είναι σημαντικοί στην αξιολόγηση  των μετοχών και των αποδόσεων μεριδίου και πρέπει να γίνονται κατανοητοί από τη διαχείριση. Οι πιο κοινοί αριθμοδείκτες είναι:

Κέρδη ανά μετοχή =

Αριθμοδείκτης κέρδους ανά τιμή =

Μερίσματα ανά μετοχή =

Αριθμοδείκτης πληρωμών μερισμάτων =

Απόδοση μερισμάτων =

Εσωτερική αξία μετοχής =

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΗ ΑΡΙΘΜΟΔΕΙΚΤΩΝ

• ¶Οι αναλογίες είναι βασισμένες στους οικονομικούς απολογισμούς, περιέχει έτσι σχεδόν όλες τις ανεπάρκειες εκείνων των απολογισμών. ¶

2. ¶ Μερικές αναλογίες είναι ανοικτές στο χειρισμό και πρέπει να ερμηνευθούν με προσοχή, π.χ. τα επίπεδα αποθεμάτων μπορούν να κρατηθούν τεχνητά χαμηλά στο τέλος του έτους, που δημιουργεί μια εντύπωση υψηλής αποδοτικότητας σε αυτήν την περιοχή. ¶
3. ¶ Οι διεταιρικές συγκρίσεις βρίσκονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα ότι οι διάφορες οργανώσεις χρησιμοποιούν μάλλον διαφορετικές πολιτικές απολογισμού. ¶Ακριβώς οι ίδιες συναλλαγές μπορούν να εξεταστούν με διαφορετικούς τρόπους από διάφορες επιχειρήσεις, π.χ. οι μέθοδοι υποτίμησης, οι πολιτικές για τις αποσβέσεις των δαπανών έρευνας και ανάπτυξης, κ.λπ.¶
4. ¶ Μια οικονομική ανάλυση ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τον υπολογισμό των πιθανών μελλοντικών ροών μιας οργάνωσης. ¶Οι παραδοσιακές οικονομικές δηλώσεις δεν παρουσιάζονται στην πιο κατάλληλη μορφή για λόγους προβολής και μερικοί που ανασυγκροτούν από τους τύπους ροών, απαιτούνται συχνά, π.χ. χωρίστε τις δαπάνες σε εκείνες που είναι μεταβλητές, ημι-μεταβλητές ή σταθερές. ¶
5. ¶ Η λεπτομερής γνώση της αγοράς από μια επιχείρηση, είναι σπάνια αποκτήσιμη από τους δημοσιευμένους απολογισμούς, αλλά είναι εξαιρετικά σημαντική για την αξιολόγηση της μελλοντικής αποδοτικότητας. ¶
6. Η αναγνώριση οποιωνδήποτε κύκλων που αφορούν τις ιδιαίτερες βιομηχανίες είναι σημαντική στην πρόβλεψη. Οι ¶βραχυπρόθεσμες κυκλικές μετακινήσεις μπορούν καλά να αγνοήσουν τις μακροπρόθεσμες τάσεις, και πρέπει να χτιστούν στις προβλέψεις.
7. Οι αναλογίες είναι χρήσιμες κατά τη σύγκριση των παρόμοιων οργανώσεων που λειτουργούν υπό τους παρόμοιους όρους. Οι συγκρίσεις με τους διαφορετικούς τύπους οργανώσεων μπορούν να είναι παραπλανητικές.
8. Υπάρχει ένας πραγματικός κίνδυνος που η ανάλυση με αριθμοδείκτες μπορεί να οδηγήσει σε υπεραπλουστευμένα συμπεράσματα, π.χ. μια υψηλή τρέχουσα αναλογία κεφαλαίου θεωρείται καλή, ενώ οι υψηλές πιστωτικές περίοδοι που επιτρέπονται στους χρεώστες θεωρούνται κακές. Πολύ λίγη προσοχή δίνεται στον καθορισμό των βέλτιστων τιμών για τις αναλογίες, όμως στην πράξη κάποια εξισορρόπηση μεταξύ των διάφορων αναλογιών, πρέπει να γίνει.

ΝΕΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΗ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟΔΕΙΚΤΕΣ

Τα τελευταία χρόνια ένα απέραντο ποσό έρευνας έχει πραγματοποιηθεί στην αναζήτηση μιας ενιαίας αναλογίας που συμπηκνώνει την αποδοτικότητα ή την οικονομική κατάσταση της οργάνωσης. Αυτή η έρευνα έχει επικεντρωθεί σε ποικίλες στατιστικές τεχνικές, αλλά η πιό κοινή προσέγγιση είναι βασισμένη σε μια τεχνική γνωστή ως πολλών μεταβλητών ανάλυση. Αυτή η τεχνική προσπαθεί να ενσωματώσει τις αλληλεξαρτήσεις των διάφορων αναλογιών παρά να αντιμετωπιστεί κάθε αναλογία μεμονωμένα. Η προσέγγιση είναι βασικά να συνδυαστούν διάφορες αναλογίες σε ένα πρότυπο που υπολογίζει έπειτα έναν αριθμό για να ενεργήσει ως μέτρο της αποδοτικότητας. Διάφορα πρότυπα αυτού του τύπου έχουν επινοηθεί, με την αποδοτικότητα να μετριέται από την άποψη κάποιου είδους “βαθμολόγισης”. Δυστυχώς, τα πρότυπα δεν έχουν γίνει γενικά διαθέσιμα (για προφανείς οικονομικούς λόγους) και οι αξιολογήσεις της αποδοτικότητάς τους είναι πολύ δύσκολο να γίνουν.

Κεφάλαιο 10

Λογιστική για αλλαγή επιπέδου τιμών

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟ

Έχει καταστεί σαφές στα προηγούμενα κεφάλαια ότι η λογιστική παρέχει πολύ σημαντικές πληροφορίες για τη λήψη αποφάσεων, αλλά ότι έχει διάφορους περιορισμούς. Μια από τις σημαντικότερες των ανησυχιών είναι και η επίδραση του πληθωρισμού στις Λογιστικές Καταστάσεις. Ο πληθωρισμός μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές ανεπάρκειες και διαστρεβλώσεις στις λογιστικές καταστάσεις που προετοιμάζονται σε μια βάση ιστορικών δαπανών. Στη λήψη των αποφάσεων η διαχείριση πρέπει είτε να αναγνωρίσει αυτές, και να ρυθμίσει τις αποφάσεις τους αντίστοιχα, είτε να προετοιμάσει τις ρυθμισμένες καταστάσεις που λαμβάνουν υπόψη τα αποτελέσματα του πληθωρισμού.

Τα ιδιαίτερα προβλήματα που προκαλούνται από τον πληθωρισμό είναι:

1. Σε περίοδο πληθωρισμού οι τιμές κεφαλαίου πολύ σύντομα διαφοροποιούνται από τις ιστορικές δαπάνες. Ένας ισολογισμός που βασίζεται στις ιστορικές δαπάνες, είναι απίθανο να είναι πολύ χρήσιμος στη λήψη αποφάσεων. Γενικά, αποφάσεις που περιπλέκουν στοιχεία του ενεργητικού απαιτούν τις πληροφορίες για:

α) την Τρέχουσα αξία χρήσης των στοιχείων του ενεργητικού(δηλ. εκπτωτική αξία των μελλοντικών αποδοχών).

β) το Τρέχον κόστος ενός ορισμένου στοιχείου ενεργητικού.

γ) την Τρέχουσα τιμή πώλησης ενός στοιχείου ενεργητικού (δηλ. καθαρή εφικτή αξία).

Κανένας από αυτούς δεν πρόκειται να βρεθεί στις παραδοσιακές δηλώσεις.

2. Η βασική ιδέα “του κέρδους” πρέπει να εξεταστεί τον ίδιο χρόνο με τον πληθωρισμό. Στους απολογισμούς ιστορικών δαπανών το κέρδος είναι η αύξηση κεφαλαίου σε μια περίοδο που μπορεί να αποδοθεί στις εμπορικές συναλλαγές. Εντούτοις, σε περίοδο πληθωρισμού μέρος από αυτήν την αύξηση οφείλεται πραγματικά στον πληθωρισμό, π.χ. ένα αγορασμένο ενεργητικό για £100, και πωλημένο ένα έτος αργότερα για £110, θα παρουσιάσει ένα κέρδος £10 μέσα στους όρους των ιστορικών δαπανών. Σύμφωνα με τους παραδοσιακούς κανόνες λογιστικής αυτό το κέρδος θα μπορούσε να διανεμηθεί στους ιδιοκτήτες. Εάν το ποσοστό πληθωρισμού μέσα στην εν λόγω περίοδος ήταν 10%, καμία αλλαγή στην αγοραστική δύναμη δε θα είχε εμφανιστεί, δεδομένου ότι £110 τώρα θα απαιτηθούν για να αντικαταστήσει το εν λόγω στοιχείο. Εάν το κέρδος ήταν πραγματικά κατανεμημένο, η αγοραστική δύναμη θα είχε μειωθεί και η κλίμακα των διαδικασιών θα είχε βεβαίως ανάγκη να μειωθεί. Μια μέθοδος υπολογισμού του κέρδους, η οποία οδηγεί στη δυνατότητα ενός τέτοιου αποτελέσματος, θα εμφανιζόταν για να είναι ύποπτη, ότι οι περισσότερες εταιρίες ενδιαφέρονταιι για τη διατήρηση (τουλάχιστον) της κλίμακας των διαδικασιών τους και τις αγοραστικής δύναμης. Τα πραγματικά κέρδη προκύπτουν μόνο αφότου διατηρηθεί η αγοραστική δύναμη. Πρέπει να είναι σαφές ότι οποιαδήποτε κατάσταση στην οποία τα προτερήματα αποκτιούνται συγχρόνως, και καταναλώνονται ή πωλούνται σε έναν πιό πρόσφατο χρόνο, μπορεί να οδηγήσει στα πληθωριστικά κέρδη, και ρυθμίσεις θα απαιτηθούν εάν τα πραγματικά κέρδη πρόκειται να υπολογιστούν. Οι δύο κύριες περιοχές ρύθμισης είναι:

α) Το κόστος πωληθέντων Τα αγαθά αγοράζονται κανονικά κάποιο χρόνο προτού να χρησιμοποιηθούν ή να πωληθούν. ¶Το πραγματικό κόστος των πωλήσεων απαιτεί έναν υπολογισμό της τρέχουσας αγοραστικής δύναμης κατά την διάρκεια της πώλησης. ¶

(β)    Τα πάγια ενεργητικά και οι σχετικές αποσβέσεις Τα πάγια ενεργητικά αγοράζονται συνήθως για μακροπρόθεσμη χρήση, έτσι το ποσό ρύθμισης μπορεί να είναι σημαντικά μεγάλο. ¶Η απόσβεση πρέπει να αφορά το ρυθμισμένο αριθμό πάγιων ενεργητικών. ¶

3. ¶ Οι καταστάσεις λογιστικής χρησιμοποιούνται συχνά για λόγους της αξιολόγησης της απόδοσης. ¶ Η αξιολόγηση της αποδοτικότητας δεν μπορεί να βασιστεί στο επίπεδο κερδών μόνο. ¶Μια επιστροφή 10% σε μια περίοδο μηδένικού πληθωρισμού είναι αποδεκτή, ενώ μια επιστροφή 10% σε μια περίοδο πληθωρισμού 10% προτείνει τον πραγματικό λόγο ανησυχίας. ¶Η εξάλειψη των αποτελεσμάτων πληθωρισμού είναι ουσιαστική για λόγους αξιολόγησης της απόδοσης. ¶
4. ¶ Οι παραδοσιακές καταστάσεις λογιστικής περιλαμβάνουν μόνο τα κέρδη στα πάγια ενεργητικά όταν πραγματοποιούνται τέτοια. ¶Ακόμα εμφανίζεται συχνά να διατηρούντε κέρδη στα κεφάλαια. ¶Μερικά από αυτά τα κέρδη αποδίδονται εξ ολοκλήρου στον πληθωρισμό, έτσι είναι φανταστικά κέρδη. ¶ Συχνά, εντούτοις, οι τιμές συγκεκριμένων στοιχείων του ενεργητικού αλλάζουν σε διαφορετικό ποσοστό στο ποσοστό πληθωρισμού γενικά, έτσι πραγματικά κέρδη ή  απώλειες εκμετάλλευσης εμφανίζονται. ¶Τέτοια κέρδη ή απώλειες, πραγματοποιημένες ή πιθανές, πρέπει να εξεταστούν στη λήψη αποφάσεων. ¶
5. ¶ Η διαχείριση των χρηματικών στοιχείων παίρνει μια προστιθέμενη διάσταση στις περιόδους πληθωρισμού. ¶Τα χρηματικά στοιχεία είναι  στοιχεία που υποδεικνύονται και καθορίζονται στους όρους χρημάτων, π.χ.  μετρητά, χρεώστες, πιστωτές και δάνεια. ¶Τέτοια στοιχεία σαφώς  δεν συμβαδίζουν με τον πληθωρισμό. ¶Ως εκ τούτου η εκμετάλλευση των χρηματικών στοιχείων ενεργητικού σε περίοδο πληθωρισμού θα οδηγήσει σε μια απώλεια αγοραστικής  δύναμης. ¶Αντιθέτως, η εκμετάλλευση των χρηματικών στοιχείων του παθητικού θα δώσει κέρδος στην αγοραστική δύναμη.¶

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΡΥΘΜΙΣΗ ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΥ

Ποικίλες προτάσεις έχουν υποβληθεί για να ρυθμίσουν τους απολογισμούς για τον πληθωρισμό. Όλοι φαίνονται να συμφωνούν ότι η διατήρηση της αγοραστικής δύναμης είναι σημαντική, αλλά είναι η δύναμη αυτή των μετόχων ή της οργάνωσης; Με άλλα λόγια, μας αφορά η αγοραστική δύναμη πάνω στα αγαθά και τις υπηρεσίες γενικά, ή με την αγοραστική δύναμη πάνω στα συγκεκριμένα αγαθά και τις υπηρεσίες στα οποία μια οργάνωση κάνει εμπόριο;

Ένα παράδειγμα θα βοηθήσει να διευκρινιστεί η διαφορά στην προσέγγιση. Υποθέστε ότι ένα άτομο ξεκινά μια επιχείρηση με την απόκτηση των αγαθών για μεταπώληση για £100. Αυτή τη στιγμή ο δείκτης λιανικών τιμών, που λαμβάνεται στο γενικό μέτρο πληθωρισμού, είναι 100. Λίγο αργότερα τα αγαθά πωλούνται για £110, όταν έχει ανέλθει ο δείκτης λιανικών τιμών σε 105, και το τρέχον κόστος των αγαθά έχει αυξηθεί στα £108. Τρεις εναλλακτικές απόψεις του κέρδους μπορούν να υποβληθούν:

1. Κέρδος ιστορικών δαπανών, το οποίο είναι η διαφορά μεταξύ των εισοδημάτων (£110) και του ιστορικού κόστους των πωληθέντων αγαθών (£100), το οποίο ανέρχεται στα £10.

2. Η δεύτερη άποψη είναι βασισμένη στη συντήρηση της γενικής αγοραστικής δύναμης του ιδιοκτήτη, και το κέρδος υπολογίζεται ως διαφορά μεταξύ των εισοδημάτων (£110) και του ρυθμισμένου ιστορικού κόστους των αγαθών (£100 Χ 105/100 = £105), δίνοντας ένα πραγματικό κέρδος £5.
3. Μια τρίτη άποψη είναι βασισμένη στη συντήρηση της συγκεκριμένης αγοραστικής δύναμης της οργάνωσης, και

το κέρδος υπολογίζεται ως διαφορά μεταξύ των εισοδημάτων (£110) και του τρέχοντος κόστους των στοιχείων του ενεργητικού κατά την διάρκεια της πώλησης (£108), δίνοντας ένα κέρδος £2.

Στην πράξη είναι αρκετά κοινό για τις μεταβολές των τιμών σχετικά με τα συγκεκριμένα προτερήματα να είναι αρκετά διαφορετικά στις μεταβολές των τιμών γενικά, όπως μετριέται από έναν δείκτη, όπως ο δείκτης λιανικών τιμών, έτσι μια σαφής κατανόηση της διατήρησης κεφαλαίου υπογραμίζει ότι κάθε μέθοδος είναι ουσιαστική. Οι δύο κύριες προσεγγίσεις στην εξέταση του πληθωρισμού αναλύονται λεπτομερέστερα κατωτέρω.

ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΑΤΉΡΗΣΗ ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

Όπως υποδεικνύεται ανωτέρω, μια προσέγγιση στο πρόβλημα των αλλαγών των επιπέδων τιμών είναι να προσπαθήσει να προετοιμάσει τις δηλώσεις κατά τέτοιο τρόπο ώστε η γενική αγοραστική δύναμη των ιδιοκτητών να διατηρείται. Με άλλα λόγια, το κεφάλαιο στο τέλος μιας περιόδου πρέπει να αντιπροσωπεύσει τουλάχιστον την ίδια αγοραστική δύναμη με το κεφάλαιο στην αρχή. Να είναι σε θέση να κάνει έναν υπολογισμό με κάποιο μέτρο της αγοραστικής δύναμης που είναι απαραίτητο, και οι αριθμοί δεικτών να είναι η χρησιμοποιούμενη συσκευή. Ένας αριθμός από αυτούς έχουν ως σκοπό συγκεκριμένα να παρέχουν ένα μέτρο της γενικής αγοραστικής δύναμης. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο δείκτης λιανικών τιμών (RPI) που μετρά τις αλλαγές κατά τη διάρκεια του χρόνου στις δαπάνες ενός συγκεκριμένου “καλαθιού αγαθών”. Στην πράξη, οι δείκτες αυτού του τύπου λαμβάνονται για να είναι δείκτες των μεταβολών των τιμών όπως αφορούν όλα τα αγαθά και τις διαθέσιμες υπηρεσίες.

Στο τελευταίο παράδειγμα το RPI κινήθηκε ανωδικά από 100 προς 105, αντιπροσωπεύοντας πληθωρισμό 5%. Η συντήρηση της αγοραστικής δύναμης της αρχικής επένδυσης απαιτεί μια ανάλογη αύξηση, δηλ.

   Δείκτης στο τέλος της περιόδου

Επένδυση Χ                                                           = £105

Δείκτης στην αρχή

Εάν το κεφάλαιο στο τέλος της περιόδου δεν είναι τουλάχιστον £105 η αγοραστική δύναμη του ιδιοκτήτη δεν θα έχει διατηρηθεί. Γενικότερα, εάν οι απολογισμοί  πρόκειται να προετοιμαστούν για να παρουσιάσουν τα αποτελέσματα του πληθωρισμού στα κέρδη, είναι απαραίτητο να μετατραπούν όλα τα στοιχεία στους απολογισμούς στη τρέχουσα αγοραστική δύναμή τους (CPP) στο τέλος του έτους. Ως εκ τούτου ο λογιστικός όρος CPP.

Πρέπει να είναι σαφές ήδη ότι οι απολογισμοί CPP προετοιμάζονται από την άποψη των ιδιοκτητών και υπάρχει λίγη αμφιβολία ότι μια τέτοια προσέγγιση παρέχει τις χρήσιμες πρόσθετες ιδέες στην απόδοση μιας οργάνωσης. Εντούτοις, έχει διάφορα προβλήματα και περιορισμούς:

1. Είναι χρήσιμο για τα πραγματικά κέρδη, αλλά στα μεμονωμένα είναι απίθανο να είναι πολύ βοηθητικό στη λήψη αποφάσεων – οι χρήστες λήψης αποφάσεων είναι πολύ πιθανότερο να ενδιαφερθούν για το τρέχον κόστος αντικατάστασης ή την καθαρή εφικτή αξία. Οι CPP αριθμοί στοιχείων ενεργητικού μπορούν καλά να είναι αρκετά διαφορετικοί σε καθένα αυτών των τελευταίων δύο.
2. οι CPP συντηρεί τις περισσότερες από τις ανωμαλίες της παραδοσιακής λογιστικής, έχει έτσι τις περισσότερες από τις αδυναμίες της.
3. Οι καταστάσεις CPP δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμες στην παραγωγή των προβλέψεων για τη μελλοντική αποδοτικότητα των μεμονωμένων οργανώσεων, και οι λεπτομέρειες των τρεχουσών δαπανών όπως αφορούν τη συγκεκριμένη οντότητα φαίνονται πιό κατάλληλες.
4. Μερικές αμφιβολίες έχουν εκφραστεί ως προς τη σχετικότητα των ρυθμίσεων που γίνονται βάσει ενός γενικού δείκτη, δεδομένου ότι ένας τέτοιος δείκτης μπορεί να είναι αρκετά διαφορετικός στις μεταβολές των τιμών που έχουν επιπτώσεις πραγματικά στους μεμονωμένους χρήστες.

Μέχρι το σημείο που η διαχείριση πρέπει να εξασφαλίσει ότι οι ιδιοκτήτες μιας οργάνωσης είναι ικανοποιημένοι με την απόδοση, θα ενδιαφερθούν για τη λογιστική CPP. Εντούτοις, γενικά, είναι πιθανό ότι η διαχείριση θα ενδιαφερθεί για την οργάνωση ως οντότητα και θα προτιμήσει τις ρυθμίσεις που βασίζονται στη δεύτερη προσέγγιση που δίνεται κατωτέρω.

Λέγοντας αυτό, μια περιοχή που πρέπει να είναι ενδιαφέρουσα στη διαχείριση είναι αυτή της διαχείρισης των χρηματικών στοιχείων. Οι CPP υπογραμμίζει σαφώς τη σημασία της λογικής διαχείρισης των χρηματικών στοιχείων και του ρόλου του χρέους στην κύρια δομή. Σε έναν χρόνο του πληθωρισμού το πραγματικό κόστος μπορεί να είναι αρκετά μικρό, ακόμα και αρνητικό. Αντιθέτως, το κόστος διατήρησης χρηματικών στοιχείων ενεργητικού μπορεί να είναι αρκετά υψηλό.

ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

Η δεύτερη προσέγγιση που αποτελεί τα μεταβαλλόμενα επίπεδα τιμών ενδιαφέρεται για να εξασφαλίσει ότι η αγοραστική δύναμη μιας συγκεκριμένης οντότητας συντηρείται. Αυτό λαμβάνεται συνήθως για να σημάνει ότι η λειτουργούσα ικανότητα πρέπει να διατηρηθεί. Μια τέτοια έννοια απαιτεί να ταιριάζουν τα εισοδήματα των τρεχουσών δαπανών με τα στοιχεία που καταναλώνονται. Στο πρώτο γενικό παράδειγμα, το εισόδημα £110 θα πρέπει να αντιστοιχηθεί ενάντια στο τρέχον κόστος των αγαθών που καταναλώνονται (£108), για να δώσει τι αναφέρεται ως κέρδος τρεχουσών δαπανών £2. Αυτά τα £2 είναι διανεμητά στους ιδιοκτήτες ενώ η λειτουργούσα ικανότητα συντηρείται. Το κέρδος CPP των £5, ενώ υπήρξε μια πραγματική αύξηση στην αγοραστική δύναμη των μετόχων, δεν μπορεί να διανεμηθεί πλήρως εάν η λειτουργούσα ικανότητα πρόκειται να διατηρηθεί.

Οι ρυθμίσεις που γίνονται θα βασιστούν στις πραγματικές τρέχουσες δαπάνες κατά την διάρκεια της πώλησης ή της χρήσης, ή ενός δείκτη που είναι συγκεκριμένα σχετικός με ορισμένους τύπους στοιχείων ενεργητικού ή δαπανών.

Παράδειγμα

Μια επιχείρηση αρχίζει την 1η Ιανουαρίου, με κεφάλαιο £30000. Αγοράζει τα πάγια ενεργητικά για £20000 κατά αυτήν την ημερομηνία. Η υποτίμηση πρόκειται να είναι 20% το χρόνο, ευθεία γραμμή. Η συναλλαγή για το έτος είναι η ακόλουθη:

Πωλήσεις                                                                                £

31 Μαρτίου         200 μονάδες για £100 το καθένα      20000

30 Ιουνίου          200 μονάδες για £110 το καθένα       22000

30 Σεπτεμ          200 μονάδες για £102 το καθένα       22400

                                                                                              64400

Αγορές

1 Ιανουαρίου        200 για  £50 το καθένα

1 Μαρτίου            Ανακοίνωση της ανόδου τιμών σε £54 ανά μονάδα

1 Μαίου               200 £54 το καθένα

1 Σεπτεμβρ         200 £54 το καθένα

15 Σεπτεμβ          Άνοδοι τιμών κόστους £56 ανά μονάδα

31 Δεκεμβρίου     200 για £56 το καθένα

Πάγια ενεργητικά

Το κόστος αντικατάστασης των πάγιων ενεργητικών στο τέλος του έτους είναι £25000.

Βήματα στους υπολογισμούς

1. Ο στόχος είναι να παρουσιαστεί, στο τρέχων κέρδος και την ζημία, το κόστος των πωλήσεων και της υποτίμησης με τρέχον κόστος κατά την διάρκεια της πώλησης, και, στον ισολογισμό, τα στοιχεία του ενεργητικού με τα τρέχον κόστη τους στην ημερομηνία ισολογισμών.

• Το τρέχον κόστος των πωλήσεων υπολογίζεται ως εξής: £

Από αυτό μπορεί να φανεί ότι:

(α) Οι συνολικές δαπάνες των πωλήσεων είναι £32800.

(β) Η ισορροπία κλεισίματος του αποθέματος είναι £11200.

(γ) Μεταφορές στο αποθεματικό αναπροσαρμογής είναι στο σύνολο £1200.

3. Τα πάγια ενεργητικά και οι υποτιμήσεις Τα πάγια ενεργητικά τίθενται στον ισολογισμό τρεχουσών δαπανών με το τρέχον κόστος τους στο τέλος του έτους (£25000). Η σχετική παροχή υποτίμησης στον ισολογισμό πρέπει επομένως να είναι ένα κατάλληλο ποσοστό αυτού του τρέχοντος κόστους (20% από £25000 = £5 000). Εντούτοις, η υποτίμηση τρεχουσών δαπανών στη κατάσταση κέρδους και ζημίας είναι συνήθως βασισμένη στο μέσο τρέχον κόστος των πάγιων ενεργητικών για το έτος (δηλ. (20%x (20000 + 25000)/2) που είναι ίσο με £4500). Αυτό αφήνει £500 επιπλέον για να μεταφερθεί στη συνολική υποτίμηση. Αυτό το πρόσθετο ποσό, καλούμενο υποτίμηση ανεκτέλεστης παραγγελίας, μεταφέρεται από την επιφύλαξη ανατίμησης που αναφέρεται κατωτέρω.
4. Το αποθεματικό αναπροσαρμογής είναι, γενικά, η διαφορά μεταξύ των δαπανών ιστορικών δαπανών και των δαπανών τρεχουσών δαπανών. Σε μια περίοδο αυξανόμενων τιμών αντιπροσωπεύει αποτελεσματικά τα κέρδη στα προτερήματα εκμετάλλευσης. Με μια κύρια έννοια συντήρησης βασισμένη στη λειτουργούσα ικανότητα, τέτοια “κέρδη” πρέπει να διατηρηθούν, και δεν συμπεριλαμβάνονται κανονικά στο κέρδος και την απώλεια τρεχουσών δαπανών. Σε αυτό το παράδειγμα η επιφύλαξη αποτελείται από τις μεταφορές για τα πάγια ενεργητικά (£5000), κόστος των πωλήσεων (£1200) λιγότερη υποτίμηση ανεκτέλεστης παραγγελίας (£500). Η ισορροπία κλεισίματός της είναι έτσι £5700.
5. Η ισορροπία μετρητών προσεγγίζεται απλά με την αφαίρεση των εκροών μετρητών για τις αγορές (£42800) και τα πάγια ενεργητικά (£20000) από τις εισροές για το κεφάλαιο (£30000) και τις πωλήσεις (£64400).

Τα ανωτέρω μπορούν να συνοψιστούν στους απολογισμούς τρεχουσών δαπανών λαμβάνοντας υπόψη τα κατωτέρω. Το ιστορικό κόστος (HC)λογαριάζει ότι  παρουσιάζεται στην τελική στήλη για λόγους σύγκρισης. Το ιστορικό κόστος των πωλήσεων είναι βασισμένο στην αρχή, το πρώτο μέσα, πρώτο έξω.

Κέρδος και απώλεια τρεχουσών δαπανών για το έτος

Ισολογισμός τρεχουσών δαπανών στο τέλος του έτους

Πλεονεκτήματα των Λογιστικής Τρεχουσών Δαπανών (CCA)

1. Οι CCA επιτρέπουν τις αλλαγές στις συγκεκριμένες δαπάνες και τις τιμές όπως αφορούν τις μεμονωμένες επιχειρήσεις. Αυτό πρέπει να παρέχει τις πολύ πιο χρήσιμες πληροφορίες για λόγους λήψης αποφάσεων.
2. Ειδικότερα το κέρδος που υπολογίζεται βάση CCA παρέχει έναν καλύτερο οδηγό στη διανομή των κερδών από οποιοδήποτε άλλο σύστημα μέτρησης κέρδους, αν και σαφώς πολλοί άλλοι παράγοντες επηρεάζουν το πραγματικό ποσό που διανέμεται.
3. Ένας ισολογισμός τρεχουσών δαπανών γίνεται αισθητός να παρέχει μια καλύτερη βάση για την αποδοτικότητα και μια ρεαλιστικότερη δήλωση της οικονομικής θέσης είτε από το HC είτε από τις CPP.

Περιορισμοί και προβλήματα της CCA

1. Διάφοροι συγγραφείς έχουν επισημάνει ότι η παροχή των τιμών μεταπώλησης καθώς επίσης και των τρεχουσών δαπανών θα βελτίωνε περαιτέρω τις διαθέσιμες πληροφορίες.
2. Οι CCA δεν είναι ένα σύστημα καθορισμού του γενικού πληθωρισμού. Ο μέτοχος θα πρέπει να κάνει τους υπολογισμούς των πραγματικών κερδών ή απωλειών.
3. Τα κέρδη/οι απώλειες στα χρηματικά στοιχεία παραλείπονται. Μερικές χρήσιμες γνώσεις παραλείπονται μαζί με αυτά.
4. Κάποια δυσκολία μπορεί να δοκιμαστεί στον καθορισμό των τρεχουσών δαπανών, ιδιαίτερα σε μια περίοδο γρήγορης τεχνολογικής αλλαγής.

ΜΙΑ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΩΝ

Σαφώς, και οι δύο προσεγγίσεις έχουν ορισμένα πλεονεκτήματα και περιορισμούς. Και οι δύο παρέχουν χρήσιμες ιδέες στο πώς τα μεταβαλλόμενα επίπεδα τιμών έχουν επιπτώσεις στα κέρδη και την οικονομική θέση. Οι CPP ενδιαφέρονται για τη συντήρηση του κεφαλαίου του ιδιοκτήτη, και παίρνει έτσι μια “ιδιόκτητη” άποψη της κύριας συντήρησης. Οι CCA ενδιαφέρονται για τη συντήρηση της λειτουργούσας ικανότητας, και παίρνει μια άποψη “οντοτήτων ” της κεφαλαιακής συντήρησης. Αυτό είναι πιθανό να είναι πιο χρήσιμο για λόγους διοικητικής λογιστικής, αν και τα ιδιαίτερα μαθήματα μπορούν να προέλθουν από CPP όσον αφορά τη διαχείριση των χρηματικών στοιχείων. Ένας άλλος παράγοντας είναι ότι η διαχείριση πρέπει να εξετάσει την άποψη των μετόχων της απόδοσης όπως απεικονίζεται από ορισμένες πτυχές CPP, τόσο η αποκλειστική εμπιστοσύνη στις CCA θα ήταν επικίνδυνη.

Πάρα πολύ συχνά οι δύο προσεγγίσεις θεωρούνται για να συγκρουστούν, έτσι ώστε να αναγκαζόμαστε σε μια επιλογή ενιαίας μεθόδου. Μια τέτοια αναγκασμένη επιλογή δεν είναι χρήσιμη, δεδομένου ότι οι δύο προσεγγίσεις ενδιαφέρονται πραγματικά για τα διαφορετικά προβλήματα. Λαμβάνοντας υπόψη το αρχικό παράδειγμά μας, όπου τα αγαθά που κόστισαν £100 πωλήθηκαν για £ 110, με τις τρέχουσες δαπάνες της αντικατάστασης που είναι £ 108 και το HC που ρυθμίστηκε για το γενικό πληθωρισμό που είναι £105. Οι δύο υπολογισμοί, συνολικά, δείχνουν ότι το πραγματικό κέρδος στους μετόχους ήταν £5, αλλά μόνο £2 αυτού θα μπορούσε να διανεμηθεί εάν η λειτουργούσα ικανότητα της οργάνωσης πρόκειται να συντηρηθεί.

SSAP 16

Από μια διοικητική λογιστική σκοπιά, αρκετά έχουν ειπωθεί για να δείξει τα σχετικά πλεονεκτήματα η CCA στα CPP. Εντούτοις, πρέπει να επισημανθεί ότι οι διάφορες προτάσεις υπολογισμού του πληθωρισμού σχεδόν εξ ολοκλήρου έχουν υποβληθεί στα πλαίσια των εξωτερικών δημοσιευμένων απολογισμών. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η επιλογή μεταξύ των δύο προσεγγίσεων, ή οποιοδήποτε πιθανό συνδυασμό τους, είναι λιγότερο σαφής, λαμβάνοντας υπόψη την αναμφίβολη σημασία των πληροφοριών για τους ιδιοκτήτες. Στη διοικητική λογιστική πρέπει να αναγνωριστεί ότι οι πληροφορίες πρέπει να εκφραστούν με τον τρόπο που είναι ο πιο κατάλληλος για να λυθεί το πρόβλημα, και δεν υπάρχει καμία απαίτηση να ακολουθηθούν ακριβώς οποιεσδήποτε οδηγίες που καθορίζονται για τις δημοσιευμένες εκθέσεις.

Λέγοντας αυτό, η γνώση των εξωτερικών απαιτήσεων μπορεί να επηρεάσει τις εσωτερικές μεθόδους με κάποιο τρόπο. Η δήλωση της πρότυπης πρακτικής λογιστικής­ (SSAP) 16, αντιπροσωπεύει την τρέχουσα κατάσταση του έργου όσον αφορά τις εξωτερικές εκθέσεις. Είναι το τελευταίο σε έναν αρκετά μεγάλο κατάλογο προτάσεων που έχουν κυμανθεί από CPP ως στενό CCA, και έχουν καλύψει ποικίλες προσπάθειες να συνδυαστούν τα στοιχεία των δύο. Ορισμένα στοιχεία στις συστάσεις του, υπόκεινται στην ουσιαστική κριτική, ιδιαίτερα η ρύθμιση μόχλευσης, και οι περαιτέρω βελτιώσεις και οι τροποποιήσεις που θα γίνουν.

Οι κύριες προτάσεις SSAP 16 είναι:

1. Και το κέρδος και η ζημία τρεχουσών δαπανών και ο ισολογισμός τρεχουσών δαπανών απαιτούνται.
2. Η δήλωση κέρδους και ζημίας τρεχουσών δαπανών απαιτεί να γίνουν ρυθμίσεις στο κέρδος ιστορικών δαπανών για να απεικονίσει τη διαφορά μεταξύ του τρέχοντος κόστους και του ιστορικού κόστους για:

α) Κόστος πωλήσεων.

β) Απόσβεση.

γ) Χρηματικό κεφάλαιο κίνησης.

Οι ρυθμίσεις για το κόστος των πωλήσεων και της απόσβεσης είναι βασισμένες στις μεθόδους που χρησιμοποιούνται στο CCA τμήμα που καθορίστηκε νωρίτερα. Η χρηματική ρύθμιση κεφαλαίου κίνησης (MWCA) είναι μια σχετικά πρόσφατη καινοτομία και προορίζεται να εξασφαλίσει ότι το χρηματικό κεφάλαιο κίνησης διατηρείται. Η ρύθμιση είναι παρόμοια με αυτήν, για μια απώλεια στα χρηματικά στοιχεία του ενεργητικού κάτω από CPP αλλά ο δείκτης ή η ρύθμιση που χρησιμοποιείται είναι βασισμένη στις συγκεκριμένες χρηματικές ανάγκες κεφαλαίου κίνησης της συγκεκριμένης επιχείρησης, παρά σε έναν γενικό δείκτη. Θεωρείται έτσι ως μια λογική επέκταση στις άλλες CCA ¹ ρυθμίσεις.

Η αφαίρεση αυτών των CCA ρυθμίσεων από το κέρδος ιστορικών δαπανών οδηγεί στο λειτουργούν κέρδος τρεχουσών δαπανών (CCOP). Αυτό το κέρδος θα μπορούσε να διανεμηθεί συντηρώντας τη λειτουργούσα δυνατότητα και είναι ένας πολύ πιο χρήσιμος αριθμός για την εσωτερική λήψη αποφάσεων από έναν αριθμό κέρδους βασισμένο είτε σε HC είτε σε CPP.

3. Ο SSAP 16 επίσης απαιτεί να γίνει μια ρύθμιση μόχλευσης
   όπου χρειάζεται. Η λογική της δεν είναι τρομερά σαφής, αλλά
   φαίνεται ότι οι εταιρίες που χρηματοδοτούν χαρακτηριστικά μέρος της λειτουργικής ικανότητας από το χρέος, και αυτό μόνο το μέρος της λειτουργικής
   ικανότητας που χρηματοδοτείται από τη δικαιοσύνη πρέπει να διατηρηθεί.
   Κατά συνέπεια, μέχρι το σημείο που η λειτουργούσα ικανότητα χρηματοδοτείτε εξωτερικά, οι τρεις ρυθμίσεις που έγιναν στην άφιξη του CCOP, μπορούν να μειωθούν. Η ρύθμιση μόχλευσης υπολογίζεται πολλαπλασιάζοντας τις τρεις CCA ρυθμίσεων με την αναλογία:

Εξωτερικά κεφάλαια

κεφάλαιο τρεχουσών δαπανών συν τα εξωτερικά κεφάλαια

Το CCOP παρά η ρύθμιση μόχλευσης δίνει έναν αριθμό καλούμενο το κέρδος τρεχουσών δαπανών αποδοτέο στους μετόχους.

4. Ο ισολογισμός τρεχουσών δαπανών πρέπει να παρουσιάσει στοιχεία ενεργητικού εκτιμημένα στο κόστος, και­ το κύριο απόθεμα δαπανών ή
   το απόθεμα κεφαλαιακής διατήρησης πρέπει επίσης να περιληφθεί. Σε γενικές γραμμές αυτά τα αποθέματα είναι τα ίδια όπως το αποθεματικό αναπροσαρμογής που αναφέρθηκε νωρίτερα στο τμήμα CCA, το οποίο περιέλαβε τις ανατιμήσεις
   για τα πάγια ενεργητικά και το απόθεμα. Υπό το SSAP 16, περαιτέρω καταχωρήσεις θα πρέπει να γίνουν για να απεικονιστεί το MWCA και η ρύθμιση μόχλευσης.

5. Μια συμπληρωματική δήλωση των αλλαγών του καθαρού κεφαλαίου των μετόχων, αφού επιτραπεί η αλλαγή στην αγοραστική δύναμη των χρημάτων, μπορεί να δοθεί. Εντούτοις, τα πρότυπα δεν εξετάζουν τη συντήρηση
   του κεφαλαίου σε γενικούς όρους αγοραστικής δύναμης.